mama zombie

                   "Uśnij, zaśnij, mój malutki,
                    już jest wpół do drugiej,
                    tatuś właśnie zsiniał cały,

                    ma dwa zęby długie."

Ta urokliwa rymowanka to fragment kołysanki, jaką przytacza J. Woźniczko-Czeczott  w rozdziale o braku snu, który przewlekle dotyka rodziców. Jednak u mnie dziecko nie sprawia, że ojcu wydłużają się kły. Właściwie nie będzie ani o E., ani o W., oni mają się doskonale, tym bardziej, że spędzają ze sobą ostatnio na prawdę sporo czasu. Jednak ta kołysanka jest mym dość silnym skojarzeniem z własną osobą w ostatnim okresie. Za sprawą podjęcia pewnego przedsięwzięcia, zamieniam się bowiem powoli w zombie. Sprawa, której się poświęcam aktualnie ciągnie się za mną już długi czas, a konsekwencje, tego, że do tej pory jej nie zamknęłam są na wielu płaszczyznach mojego życia dotkliwie obecne, co  sprawia, że nad wyraz chciałabym się już z tym uporać. Celowo nie wyjawiam szczegółów tej owianej grozą opowieści, żeby nie wywołać jakiegoś demona, którego domeną jest krzyżowanie planów.

Dlatego kołysanka o moim domu powinna zawierać następujące treści:

- dziecko śpi prawie całą noc

- ojciec nie sinieje

- matka za ścianą wytrzeszcza gały, spija kawy i klepie w klawiaturę.

  

Jeśli ktoś ma ochotę sklecić to rymem, to zapraszam oczywiście ;)

Ja póki co, oddać się muszę innemu wyzwaniu.

Ps. przepraszam, że nie wzięłam udziału w zabawie. To trochę mój antyspołeczny styl, ale bardziej brak czasu. Ta zabawa była wyjątkowo ok i może nawet bym się skusiła, bo pytania Miłki były zabawne i ciekawe, ale sama też chciałabym wymyślić coś intrygującego, a takie wymyślania w moim przypadku obarczone byłby teraz wyrzutami sumienia.

Ten tydzień będzie kluczowy. Trzymajcie kciuki.

Ściskam i pozdrawiam