Wannda.

            Piąta rano - od godziny nie śpię, a od pół godziny organizuję sobie w rozmaity sposób czas. Ponieważ pozycja na lewym boku i plecach nie przyniosła snu, a na prawym wiadomo...żyła (mam wrażenie, że ona nie uciskana pompuje krew,a uciskana wyrzuty sumienia ;)), postanowiłam zafundować sobie kilka rozrywek. Zaczęłam od elementów porannej (?) toalety,
a później samo już poszło ;) - a to, że trzeba uzupełnić rezerwy wody w organizmie, a to, że najlepiej byłoby przejrzeć Facebooka, z psami się poprzytulać, mandarynkę zjeść, aż w końcu doczłapałam się tu - na mojego skromnego bloga :).
           W jakiś zupełnie dla mnie niepojęty sposób styczeń postanowił chylić się ku końcowi. Przy założeniu, że termin nadal jest primaaprilisowy wychodzi na to, że pozostały mi dwa miesiące do...wiadomo czego, nie będę głośno mówić ;) i przyznać muszę, że są momenty, w których mam ochotę wydobyć z siebie krzyk o ogromnym natężeniu spowodowanym mieszanką ekscytacji, szczęścia, ale głównie jednak strachu.
           Najwyższa pora zorganizować przestrzeń około - dzidziusiową i porodową. Zaistniały zatem w naszym posiadaniu: łóżeczko, wanienka, trochę ubranek, pierdółek typu smoczki, nożyczki do tych miękkich pazurków czy szczotka do włosów, która nie wiadomo czy będzie miała na początku, co czesać ;). A! no i zapomniałabym - moja pierwsza koszula nocna, przez którą pierś można wystawiać, co Wandzie zapewni do niej łatwy dostęp :).
            Jestem amatorem gromadzenia tych dziecięco - rodzicielskich dóbr, ale, jak się okazuje nie tylko ja. Spójrzcie, co wydarzyło się, gdy w domu pojawiła się wanienka...
 

Franio uznał ją za nowe, rewelacyjne miejsce do spania.  Jest profilowana na dwie możliwości - dla absolutnego maleństwa do leżenia i nieco większego do siedzenia, więc nie wiem, jak mógł zaznać tam wygody, ale może właśnie to mu odpowiadało, bo skok do Wandy wanny został wykonany nie raz ;)