Oto jest dziecko moje najpiękniejsze i, co wciąż w głowie mojej próbuje się niezbyt skutecznie zmieścić - dwuletnie. Bycie mamą, to życie wśród nieustannych zmian, to permanentne doświadczenie tezy, o tym, że niczego pewnym być nie można. Z amatora potraw wszelakich bez wyjątku, mała W. stała się smakoszem bardzo wybrednym, a im więcej serca i umysłu wkładam w kuchnię, tym częściej zostają me starania odrzucone. Taki sobie na przykład krem z cukinii i buraków. Myślę sobie: różowy - z pewnością będzie to punkt dla mnie, zupa dla księżniczek powiem - myślę sobie. I co? I z podłogi tę królewską zupę trzeba było zbierać. Mała W. uwielbiała też niegdyś swoje łóżeczko, teraz natomiast składem na pościel w sypialni się stało, bo córka nasza na dobre wprowadziła się do naszego (mogłabym powiedzieć małżeńskiego-ale przecież się ośmieszę ;)) łoża. Co zaskakujące, wszystkim nam od tej pory żyje się lepiej. Sen spokojniejszy, wieczorne rysowanie sobie po brzuchach relaksujące, a sama Mała W. jakby darząca nas uczuciem większym, częściej się tuli i miłość wyznaje. Mowa mojego dziecka wprawia w osłupienie lokalnych filozofów i dumą moją mogłabym ogrzewać balon podczas lotów widokowych nad miastem. Są jednak tacy, którzy pewnie w me słowa nie wierzą, bowiem dziecko me widzieli i do gaduł by go zaliczyli. Mała W. stała się  wstydnisiem niebywałym, co w obliczu nieznajomego wypowiada jedno słowo mieszczące w sobie dosłownie wszystko: MAMA :). Ci szczęśliwcy jednak, których dziecię moje wpuści do świata zabawy po małym zapoznaniu boki zrywają, bo dobór słów tej młodej panny bywa co najmniej wesoły.

Aranżujemy przyjęcie. Ja, ciocia zwana Maltą i Wanda. Rozkładamy plastikową zastawę, z pustego w puste przelewamy niewidzialną kawę. Nagle mała W. wstaje od stołu, kroki swe kieruje w stronę salonu, gdzie ojciec stacjonuję i woła "Emil, zjesz z nami?".

Mała W. siedzi w swym foteliku, rysuje bodajże, ja krzątam się po kuchni, coś sprzątam, coś w garach doglądam i słyszę niespodziewanie: "Jesteś spaniałą mamką". Jak się na pewno domyślacie, moje serce już samo się przeistoczyło w potrawkę podaną na zdobionym talerzu.

Leżymy w łóżku, szykujemy się do drzemki. Wandzia chętnie by jej uniknęła, dlatego szuka podstępu, jak dać nogę. Mojej teściowej ostatnio powiedziała: "Babciu, ty sobie odpoczywaj, a ja poczekam w salonie". Mnie natomiast chciała wziąć sposobem.

- Mamusiu, ja Ci przyniosę ciastko.

- Nie chce Myszko, teraz idziemy spać.

- A scesz jabłko?

- Nie.

- A kindelka?

- Nie.

- A jogult natulalny?

- Nie. (Moja powaga rośnie wraz z granicą cierpliwości)

- A ... cebulę? (Po powadze :))