stary werter

Za oknem jesień. Podobno to ostatnie zimne dni, ale cóż znaczy słowo "ostatnie"? Dla Wandzi niewiele, szczególnie w zestawieniu z elementami czekoladowymi. 

Emocje mojego dziecka osiągają coraz wyższy level, nie mogę użyć słowa "zenit", bo boje się, że wykraczę ;). Konsekwencją takiego stanu jest windowanie się i moich uczuć, moich wzruszeń, mojej cierpliwości. Wciąż myślę o tym, dlaczego tak intensywnie rośnie w nas ochota idealnego odbicia w odczuciu innych. Czemu tak jest, że chcemy, żeby ludzie myśleli, że jesteśmy doskonałymi matkami, a nasze dzieci chcą chodzić uczesane i w każdym zdaniu stosować zwroty grzecznościowe?

Chciałabym wiedzieć, jaka mam być, żeby jak najlepiej ją wychować, ale czasami bywa to niezwykle trudne. W mojej głowie znaki zapytania wpadają w nieustanne kolizje, bo czy "to nie było zbyt stanowcze?", "czy nie za często ją chwalę?", "czy nie na zbyt dużo pozwalam?", "czy nie za dużo książek, prezentów, atrakcji?", "czy jej dzieciństwo będzie pełne dobrych wspomnień?", "a może powinna mieć więcej zabawek?". I choć, jak mantrę tłukę sobie do głowy, że luz, że dystans, że samo się jakoś....to bliżej mi do szaleństwa niż osiągnięcia choć względnej równowagi.

Mówią mi koleżanki mądrzejsze, że drugie dziecko wiele wyjaśnia...

Zdarzyło się ostatnio, że usłyszałam nad dzieckiem swoim wiele zachwytów, że samodzielna, że pięknie mówi, że urocza. Mój Boże, jakie to niesamowite uczucie, dumnym być z takiej Wandy.

Mąż mój też jakiś taki mądry się wydaje ostatnio ;).