cisi mnisi :)

            Jest w mojej szafie pewna sukienka. Lumpex, ceny dokładnie nie pamiętam, ale nie przekroczyła pięciu złotych. Mam ją już ponad cztery lata i  na sobie miałam ją razy 0 i powiem więcej -  nie wyobrażam sobie założenia jej w ogóle. Nie wyrzucę, nie wydam, nie pozbędę się ! a dlaczego? dlatego, że jest symbolem zwrotu, jaki nastąpił w moim życiu
w sposób zupełnie zaskakujący.

             Cztery lata temu poczułam, że znalazłam się w przestrzeni, w której nie dość, że jest mi ciemno i głucho, to jeszcze nie przychodzą mi do głowy pomysły, jak się z niej wyczołgać. Wtedy pewna Aleksandra powiedziała  "jadę do Indii", a ja wtedy powiedziałam "jadę z Tobą" :). Oczywiście w taką podróż nie da się wyruszyć z dnia na dzień, dlatego powzięłam odpowiednie kroki. Zamknęłam sprawy na uczelni, organizując roczną przerwę w studiach. Wyprowadziłam się też 

z mieszkania, które dzieliłam z szóstką innych, stukniętych studentów, wśród których znajdował się człowiek, którego wtedy (z zupełnie niezrozumiałych dla mnie teraz przyczyn) darzyłam uczuciem - co regularnie było wykorzystywane lecz nieodwzajemniane. Zrezygnowałam z popołudniowej pracy w prywatnej szkole angielskiego dla dzieci i z początkiem wakacji wraz z kilkorgiem przyjaciół wyjechałam do Holandii, by nabyć pieniądze na miesięczny pobyt 

w Indiach. W międzyczasie kupiłam wspomnianą sukienkę, która nadaje się tylko do tego, by poruszać się w niej po gorących, zakurzonych zakamarkach buddyjskiego kraju ;). Wyobrażałam sobie siebie w tej sukience na zdjęciu załączonym w mailu do znajomych, wysłanym, z cudem znalezionej,  indyjskiej cafejki internetowej. Byłam właściwie pewna, że to będzie dobra droga. Podróż, dystans, uwolnienie się od niekorzystnych relacji, przeszłość za sobą, przygoda i nowe doświadczenia. 

         W Holandii przepracowałam kilka miesięcy początkowo sortując sadzonki w nieludzkiej temperaturze utrzymującej się w szklarni, później natomiast układając na wózkach kartony z alkoholami świata w ogromnej hurtowni. Jednak te zaszczytne zajęcia nie zapewniły mi wystarczającej ilości funduszy, by zorganizować sobie zamierzoną podróż. Wróciłam więc z podkulonym ogonem. Czułam, że poza kilkoma fajnymi, holenderskimi ubraniami nie mam nic. Co więcej w tym "nic" mieści się jeszcze mniej niż przed wyjazdem. Zbudowałam przecież cudowną wizję pt."wszyscy zobaczycie, co ja zrobię, ile ja zarobię, jak ja będę podróżować". A tu ? Zero, pustka, ani na studia się nie da wrócić w środku roku, ani nie ma gdzie mieszkać za bardzo, tylko pokątnie u koleżanek, w tajemnicy przed właścicielką ich mieszkania. 

          I kiedy umacniałam się w  przekonaniu, że oczekiwany przeze mnie tak bardzo zwrot, który miał odmienić moje życie, był jedynie mrzonką, coś się jednak wydarzyło.  Mniej więcej kiedy ja wróciłam z Holandii, z Anglii wrócił przyjaciel mojego dobrego kolegi. Poznaliśmy się na imprezie i rozpoczęły się, w sposób zupełnie niespodziewany, trwające do teraz lata prawdziwej, odjazdowej miłości, wobec której poprzednie uczucia, jakich doświadczałam wyblakły do przezroczystości, a teraz....czekamy na narodziny naszego dziecka :). 

          Morał jest prosty i dość popularny - najważniejszy nie jest założony cel, ale droga do niego.

      Post ten dedykuję nastoletniej Wandzie, której planuję podarować w odpowiednim czasie, w formie "papierowej" wszystkie teksty powstałe przez te 9, inspirujących miesięcy.