księżyc.

       Wanda nadal okupuje moje wnętrze, wyprawiając w nim akrobacje na miarę olimpijskich zmagań. Kobietom, które czytają tego bloga i myślą sobie "ona nie pisze nic, o bólach krocza, pleców, o tyciu i opuchnięciach...może jednak nie każdego to spotyka", muszę powiedzieć, że niestety wszystkie te symptomy mnie nawiedziły. Nieszczególnie to jednak "smaczne" słowa do napisania i przełknięcia, dlatego jakoś to odwlekałam, ale tak - są dni, gdy zupełnie nie mam pojęcia gdzie się podziały moje kostki i tak, chwilami mam wrażenie, że jakieś niezidentyfikowane siły będą mnie rozpoławiać kończąc na czubku głowy, poprzez nos, mostek, pępek, a zaczynając...wiadomo gdzie ;). Nie pasują na mnie żadne moje buty, poza specjalnie zakupionymi w rozmiarze 40 (przed ciążą 38, ewentualnie 38,5), a twarz ... hmm, aż dziw, że nie roi się w okół mnie stado wilków, bądź nawet wilkołaków, bo przecież jestem chodzącą pełnią ;). Piszę to wszystko teraz z przymrużeniem oka, ale trzeba Wam wiedzieć, że bywa ciężko. Fizycznie to wiadomo, bo jest przecież, co nosić, ale i psychicznie nie jest szczególnie swobodnie. Kocham Wandę już bardzo, nie mogę się doczekać tego łysonia w swoich ramionach i przepełnia mnie szczęście, że niebawem pojawi się mała osóbka, pachnąca mlekiem i oliwką ;). Jestem jednak przecież wciąż jeszcze kobietą i kiedy przychodzi wiosna i na ulicach pojawiają się przedstawicielki płci pięknej w zwiewnych strojach, odsłaniające swoje wdzięki, a ja na tą samą ulicę wytaczam się na na stopach przypominających rękawice myszki Miki i nogach o wdzięcznych kształtach kolumny doryckiej to nawet przy ogromnych chęciach zaprzeczenia robi się człowiekowi trochę przykro.

           Ach Wandziu, chodź już może do swej "wielkiej" matki ;).

zdjęcia autorstwa pewnej miłej osoby :) http://katarzynapawlak.pl