dwunazwiskowa

            Stało się. Pod bacznym okiem orła zerkającego z godła naszego kraju przyznaliśmy głośno, że chcemy stać się mężem i żoną. No i ... hmm... czad :).
            Obeszło się bez trąb, bomb i wesela. Postanowiliśmy zaprosić na ceremonię,a później obiad tylko najbliższą rodzinę i świadków. Oczywiście wieść o wydarzeniu samoistnie rozsiała się w eterze i na ślub przyjechało grono przyjaciół i znajomych, co również przysporzyło nam uśmiechu.
             W roli żony póki co czuję się doskonale ;). W prawie trzyletnim konkubinacie (mimo sporej komunistycznej naleciałości, ja mimo wszytko lubię to słowo;)) żyło mi się całkiem fajnie, ale parom, szczególnie spodziewającym się dziecka łatwiej jest funkcjonować w formalnie zalegalizowanym związku. Poza tym ślub był dla mnie czymś absolutnie naturalnym, czuję, jakby ten moment przyszedł do nas sam. Bez kokieterii powiem, że zawarcie tego małżeństwa nie było poprzedzone obawami czy wątpliwościami. Myślę, że mogę się tu wypowiedzieć, jako "my" :) i stwierdzić, że czuliśmy po porostu potrzebę przeskoczenia na kolejny poziom ;).
              W zanadrzu mamy jeszcze ślub kościelny, który to planujemy okrasić weselem, na którym w towarzystwie całej już rodziny i przyjaciół ze wszech stron będziemy świętować do rana, ale na to wydarzenie będzie trzeba jeszcze trochę poczekać:).

...a tu zdjęcie ze ślubu z Wandą :)