daktyle

           Tak - przyszedł nowy rok, tak - rozpoczęłam ostatni trymestr ciąży i tak...boję się. Noworoczny poranek spędziłam na uświadamianiu sobie i mężczyźnie, który zaraz mym mężem się stanie, iż najprościej sprawę ujmując, nie jestem gotowa, by
z mego ciała wydobyło się nasze potomstwo. Wpadłam w szał sprawdzania list obecności przedmiotów użytku wszelakiego potrzebnych do tego, by godnie ugościć w domu dzidziusia, no i przede wszystkim, by go godnie (o ile to możliwe ;)) wydać na świat. Wierzcie mi lub nie (choć zdecydowanie byłoby mi milej, gdybyście wybrały pierwszą opcję :)) ale ja na prawdę mam zaledwie body - w ilości trzech sztuk, rękawiczki -niedrapki  i jeden ręczniczek. To zaledwie kropla w bezkresnym oceanie potrzeb kształtującej się rodziny i jej mieszkania.
           Owa sytuacja przyczynia się, jak sądzę do poczucia braku gotowości psychicznej. Gdyby nie takie drobnostki, jak puchnięcie stóp i dłoni, nocne skurcze, ociężałość i ból pleców, to na prawdę nie wiem czy nie zorganizowałabym jakiegoś pochodu, albo chociaż petycji do władz bliżej nikomu nieznanych, by wskórać coś w kwestii przedłużenia ciąży ;).
           Przeczytałam kiedyś, że dobrze jest takim Wandom w brzuchu czytać, bo oswajają się z głosem rodziców i  będąc już po drugiej stronie mają większą łatwość ich rozpoznawania. Na gwiazdkę więc córka nasza, oprócz wspomnianych już "kreacji" dostała pierwszą część "Poczytaj mi mamo" - cudownej reedycji małych, kwadratowych książeczek z naszego dzieciństwa, zebranych brzydko mówiąc (a w sumie, co to za brzydota, skoro już niebawem będziemy każdego dnia czyścić małą pupkę ;) do kupy. I tak czytamy z Miśkiem o daktylach czy o kocie Filemonie i dumnym Bonifacym i wierzymy, że Wandzia się cieszy :).