ład

Porankami, kiedy jedną dłonią płuczę bluzę z gustownym popiersiem świnki Peppy z powidoków konfitury wiśniowej, drugą myję zęby, bądź staram się nakreślić jakimś cudem, bo w sąsiedztwie tajfunu noszącego imię mojej córki, kreskę na górnej powiece, a biodrem przytrzymuję szafkę pod umywalką, żeby wspomniany tajfun nie narobił spustoszenia w domowej chemii, mam wrażenie, mówiąc zwięźle, że zwariuję. Mimo wiszącego nade mną białego kaftanika mam czas marzyć Moi Mili. Tak, marzę, o niani-robot z Jetsonów lub też skromniej - o chociażby trzeciej ręce.

Odkryciem moim w ostatnich dniach jest jednak fakt, że ten tajfun, nadający mojemu życiu rytm, obnażył stronę mnie, która wydawała się nie istnieć. Okazuje się, że ja brylująca niegdyś roztargnieniem i fajtłapowatością (owszem, nie sądzę, żeby to słowo istniało ;)) kocham organizację. Jak to się stało, ja się pytam wręcz natrętnie, że koszulki na ramiączkach nie mogą leżeć na tych z krótkim rękawem, w lodówce coraz mniej minionej daty, a wieczorne sprzątanie zabawek, które, mimo wielokrotnych gróźb i próśb nie zostały odłożone na swoje miejsce przez głównego użytkującego, napawa spokojem i spełnieniem?

Choć zalegające we mnie resztki awangardy ;) nie chcą na to pozwolić, to odważnie stwierdzam, że zatracam się w tym ładzie bez pamięci :).

Poniżej mój tajfun, ład, bałagan i porządek, początek mój i koniec, moje dziecko :)