No, jest, co opowiadać. Słodzę herbatę coraz więcej, żeby zabić gorycz, zalegającą mi w trzewiach i psującą smak każdego doświadczenia. Walczę, z ostatnio odkrytą, naturą cierpiętnika, a także powtarzam sobie "to nie zmarszczki, a jeśli nawet to pewnie widać je tylko w tym dziwnym oświetleniu w łazience". Tyle o mnie - przeboju z tego nie nagramy, ale może chociaż jakąś kiepską pościelówę, na znak tego, że walczę z cierpkim smakiem emocjonalnych rozterek.

Natomiast mała W. O tak, to jest cała lista przebojów, hit za hitem.

Stoimy przy szafce, w której bywa czasami ten cudowny jakże produkt, zawierający w nazwie podprogowa przesłankę kryjącą się w słowie "kinder" ;). 

W: Koladkę!

JA: Mysza, jadłaś już dzisiaj czerkoladkę, nie można tyle.

W: Koladkę! (kanaliki łzowe szykują się do otwarcia bramek)

Usiłuję jeszcze coś tłumaczyć, ale zagłusza mnie dopracowane do szczegółu  błaganie.

W: Mamusiu, koladkę, jebną (wyciągnięty paluszek wskazujący na potwierdzenie, że ta jedna na prawdę by wystarczyła ;)), plosę! Soundtrackiem stał się szloch rzecz jasna.

Na szczycie listy całkiem nieźle plasuję się też numer o rozmowie na "te" tematy.

Czytamy po raz enty "Basia, Franek i pielucha". Na jednej z ilustracji Franek robi siku. Wandzia tym razem nie wytrzymała i w końcu dała upust swojej ciekawości, bo ewidentnie coś jej się w całość nie składało. Więc patrzy badawczo na oprzyrządowanie Franka i pyta: 

- Pępek?

- Nie, to nie jest pępek, to siusiak - odpowiadam. Co będę ściemniać ;)

Podejrzliwość Wandzi wskoczyła na wyższy level. Kolejne pytanie brzmi więc:

- Janga siusiaka?

- Nie, Wanda nie ma siusiaka, mama też nie ma. Siusiaka mają chłopcy. Franek ma siusiaka, tata ma siusiaka. - Kroczę śmiało ścieżką szczerości ;)

Mała W. wiele się nie zastanawiając postanowiła sprawdzić rewelacje zasłyszane ode mnie i pobiegła do pokoju, gdzie stacjonował jej tata. Usłyszałam tylko, jak E. nie kryjąc zaskoczenia powiedział głośno: "Słucham?!" :)