Poziom zagubienia alarmująco wzrasta, podobnie, jak i dane dotyczące długości i jakości mojego snu. Mała W.- no, co tu dużo mówić - daje w (w moim przypadku nie tylko przysłowiową) kość. Mój kręgosłup postanowił oponować przeciwko podjęciu współpracy z moją osobą. Na tyle jednak jestem już świadoma, że wiem, że ten ból w dole pleców może być tak na prawdę bólem serca. Nie, nie obawiam się konieczności wizyty u kardiologa, mówię, o tym sercu, co go od maleńkości rysujemy i wypełniamy  z zapałem czerwoną kredką, o tym kształcie, w którym od lat lokujemy początek i koniec miłości.

Pierwszy poranek w nowym mieszkaniu. Upragniona Atlantyda, własne miejsce na ziemi, szansa, lepsze jutro i cała ta seria wzniosłych porównań, a ja...ja siedzę na najwygodniejszej z kanap, w kolorze zielonym, takim zielonym, w którym zmysły toną, w którym się można zakochać, jak 14-latka w aktorze serialu o tysiącach odcinków, siedzę i czuję, jak w żołądku zawiązuje się jeden z najwymyślniejszych marynarskich węzłów. Mała W. drzemie, E. kopie piłkę z nadzieją wygranej swojej drużyny, a ja siedzę. Siedzę i nie ruszam się z miejsca, choć moje myśli galopują, były wszędzie i Koronę Ziemi zdobyły bez wysiłku przy pierwszym okrążeniu kuli ziemskiej.

Boję się filozofów, sztuki i odkryć medycyny, i tej podróży po odpowiedź na pytanie, którego głośno nie potrafię zadać.

I choćby ostatnie zdania tej wypowiedzi miały ugłaskać zawiłe myśli, choćby miały mnie na powrót oprawić w ramę roli społecznej, to powiem to wyraźnie: rodzina i najbliżsi przyjaciele. Pewniki, tęczówki odbijające własny wizerunek, nie rzadko punkty zapalne, ale przede wszystkim fundamenty. Moja baza, stacja dowodzenia.