własna wiosna

W procesie poszukiwania inspiracji tkwię w zawieszeniu.

Hej Ty! - usłyszałam - dobrze Ci radzę, nie pisz dziesiąty raz o tym, że marazm Cię dręczy, a śnieg drażni. Niby mnie nie ma, a jestem tu cały czas - kiedy jadę autobusem, kiedy biegnę. Układam w głowie zdania, które zalążkiem mają być dłuższej wypowiedzi, ale toną one w morzu samokrytyki. Wanda robi trzy kroki w przód, a jej matka zrobiła dwa w tył i zapadła się z świeżym cemencie.

Podobno to tydzień...to tylko tydzień.

Oczy W. szklą się z przeziębienia, z nosa leci rzadki kisiel, wydający się być lawą wiecznie czynnego wulkanu. Podwyższona temperatura pcha ją w ramiona mamy lub w kocyk. Wczoraj, słaba taka bidula, postanowiła przed snem jeszcze ugotować mi trochę powietrza i nakarmić mnie nim. "Zastawę" chciałam jej tylko pokazać, bo właśnie przyniósł ją kurier, nie sądziłam, że zacznie mieszać łyżeczką w misce, po czym kierować ją w stronę moich ust. Jej niesamowitość jednak nie kończy się na tym wydarzeniu. Podczas rozwieszania prania, postanowiła wyciągać i podawać mi po jednym ubraniu. 

Więc teraz napiszę stylem, który zna każdy czytelnik blogów rodzicielskich.

Skąd taka mądrość w tej małej łepetynce, skoro czuję jakby lekarze pokazali mi ją dopiero wczoraj? Bez względu na to czy brzmi to banalnie i czy z tego banału spływa lukier tak słodki, że może niektórych mdlić, to: 

Kocham Cię Mała W. ogromnie, w Tobie moja wiosna.