17.11.

Wiadomość o śmierci potrafi przyjść znienacka. Zaskoczyć człowieka, kiedy ten w rozciągniętej piżamie i tłustych włosach zjada grzanki z masłem, których nie kończy, bo łzy zatykają mu przełyk. Ten sam człowiek po południu znajduje tę grzankę i znów płacze na wspomnienie telefonu, który przyniósł te smutną informację. 

Odeszła babcia E. Źle. Odeszła nasza, moja babcia. 4 lata temu, poranek po suto zakrapianej imprezie, z E. spotykamy się niecały miesiąc, a on wpada na pomysł, że przedstawi mnie całej rodzinie. Jedziemy samochodem na wieś z ciotką, którą widzę po raz pierwszy w życiu. Imieniny babci, cała rodzina przygląda mi się badawczo, wypytują, jaka praca, jakie studia, skąd rodzice - magiel po całości. Babcia zatrzymuje falę spojrzeń i  przesłuchań. Nakazuje dać mi spokój. Jednej ze swoich córek daje do ręki wino i oświadcza stanowczo "wlij ty emilowy" (co na własny użytek tłumaczę "nalej tej dziewczynie Emila"). 

Babcia miała nosa do ludzi. Nie dało się jej oszukać. Ceniła dobrych ludzi, złych nie szanowała. Przeklinała, dowcipkowała, rozkazywała, kochała. Była Yin dziadkowego Yang, który jest stonowany, łagodny i każdemu wybacza. Była niesamowita, nie nacieszyłam się nią, nie wystarczyło mi, egoistycznie chcę babcię z powrotem. Pragnęłam, żeby doczekała czasu, w którym W. będzie ją rozpoznawać i pamiętać. Marzyłam, żeby moja córka miała wspomnienie tak cudownej prababci. 

Nie spełni się.