w cieniu supertaty

Śmiało mogę postawić tezę, iż średnia wieku  moich sąsiadów (wliczam wszystkie trzy piętra) oscyluje około sześćdziesiątki (nawet urodziny Wandy niewiele ją zaniżyły;)). Dodatkowo warto wspomnieć, że społeczność naszej klatki można określić, jako galerię osobliwości (i nie, nie jest to określenie użyte w celu okraszenia posta wyszukanym słownictwem;)). 

Jest tu między innymi pewna pani, choć bardziej pasowałoby do niej określenie "postać" zwana przez pozostałych duchem. Mam wrażenie, że owy duch żyje naprawdę w innym przedziale metafizyki aniżeli przeciętni śmiertelnicy. Duch zawsze pozostawia uchylone drzwi od swojego mieszkania, by kiedy ktoś idzie po schodach móc wychylić się zza nich i obdarzyć ów przechodnia przenikliwym choć pustym spojrzeniem. Ostatnio duch zaskoczył mnie zupełnie. Drzwi otworzył na oścież i stał w nich nieprzerwanie patrząc na niewidzialny (przynajmniej dla mnie) punkt znajdujący się na wysokości oczu ducha. Nie bez znaczenia jest pewnie również jej bladość, ale zostawiam już jej temat z racji obaw przed narażeniem się opatrzności.

Inna sąsiadka słuch ma tak "doskonały", że w każdą niedzielę o 7 rano "wraz z nią" uczestniczę w mszy świętej, której transmisja odbywa się w jej odbiorniku radiowym.

Jeszcze inna w porach zupełnie zaskakujących łapie za kij od szczotki i rozpoczyna ostukiwanie własnego mieszkania z przyczyn pewnie (niestety) nieznanych nawet sobie.

Ale to przydługawe preludium prowadzić miało do postaci konkretnej (szczególnie ze względu na swoje gabaryty). No, nie przypomina może mamy Gilberta Grape'a, ale obawiam się, że za kilka lat może się właśnie tak stać. Owa otyłość, jak myślę, jest przyczyną niezwykle rzadkiego opuszczanie mieszkania. Jednak nie stanowi to dla niej żadnego ograniczenia towarzyskiego. Bowiem kontaktuje się z nami ze swego balkonu, który jest jej bazą i tronem, i z którego wykrzykuje do sąsiadów. Wykrzykuje i dobrze i źle - ma humory kobiecina ;). I ta właśnie pani okrzyknęła ze swej ambony w ostatnich dniach mego E. (uwaga!) "kochanym mężem", "wspaniałym ojcem" i poradziła abyśmy sobie co najmniej dziesiątkę potomstwa sprawili, "bo pan to tak tej żonie pomaga". 

I o cóż może mi chodzić - zapytacie moi drodzy czytelnicy (lub nie zapytacie wcale, ale pozwolicie mi myśleć, że tak jest;)). Co do E. to nawet bez szczególnie zaciśniętych zębów przyznaję jej całkowitą rację. Co do dziesiątki dzieci - raczej się nie pokuszę. Sedno sprawy jednak tkwi w zmieniających się współcześnie rolach męskich i żeńskich. Tato - niegdyś jedyny żywiciel rodziny,  nie wiele mający wspólnego z wychowaniem dziatwy stał się teraz wrażliwym partnerem. I świetnie i brawa i  fanfary i sąsiadki pieją i panie na ulicy widzą go z wózkiem, i boże i jaki wspaniały. Mama - pomimo częściej niż niegdyś podejmowanej aktywności zawodowej jest mamą taką samą, co kocha, przytula, przykleja plastry i wie o swoim dziecku więcej niż ono samo. No więc ja się skromnie pytam: gdzie są dla mnie oklaski? Mój mąż jest świetny w swojej roli, ale czy to znaczy, że dla świata ja jestem zwykła, szara, przeciętna?

Mamy są super. Mówcie im to.