wróbel ć.

Kochani moi czytelnicy,

początek tego posta oprę na niewielkim sprostowaniu. Otóż córka moja Wanda nie była główną przyczyną moich frustracji. Jak napisałam wiele celów zaczęło się ode mnie oddalać. Dodatkowo miały miejsce niesnaski na polu koneksji rodzinnych, o których opowiadać nie będę,bo...byłby to najzwyczajniej w świecie zły pomysł, poza tym linią niewyraźną, ale jednak, staram się zaznaczać granicę swojej prywatności. Wandzine jęki były dodatkowym czynnikiem mojego rozedrgania, ale z pewnością nie jego najistotniejszą przyczyną.

Dobrze się stało jednak, że do takiego wyjaśnienia doszło. Sprowokowało mnie to bowiem do nakreślenia kliku cech mojej osoby, jako matki. Zacznę od cofnięcia się w czasie do okresu, w którym to nosiłam się jeszcze z brzuchem, w którym kiełkowało istnienie W. Dużo osób "znających się już na rzeczy" zapewniało nas, że pierwsze miesiące życia z dzieckiem nacechowane są dramaturgią rodem z Transylwanii. Nie bez powodu wspominam to właśnie miejsce - my bowiem w wizji przyszłego rodzicielstwa rysowaliśmy się jako te wampiry, co po nocach nie śpią, a twarz ich blada i uśmiechu pozbawiona. W tym właśnie miejscu z całego serca dziękuję wszystkim, którzy cyklicznie uświadamiali nas, że łatwo nie będzie (i mówię to bez cienia właściwego mi zazwyczaj sarkazmu ;)). Otóż dzięki temu chyba, iż nastawieni byliśmy na totalną orkę - takowa nas zupełnie nie spotkała. Ja nie widziałam oczami wyobraźni siebie i E. stojących nad łóżeczkiem, przyglądających się śpiącemu dziecku w akompaniamencie świergotu ptaszków. Ja byłam wręcz przerażona tym, że ciąża się kiedyś skończy, a ja będę się musiała sprawdzić w roli osoby zapewniającej szczęście temu małemu stworzeniu. Wanda jest dzidziusiem, małym, malutkim, takim co nie płacze po to, by mi na złość zrobić - i mimo, że jak każdy czasem opadam z sił, to muszę przyznać, że póki co nie zdarzyło mi się być zmęczoną rolą mamy na dłużej niż kwadrans. Stwierdzić mogę, że macierzyństwo mnie "unormalniło", wyzbyło nadmiaru zgorzknienia i dało w zamian duży zapas zwykłej sympatii do ludzi. Mimo, iż wciąż myślę, na jakich polach mogę się zrealizować, to wiem, że mam już swoje miejsce, a reszta może być cudownymi, ale tylko dodatkami. Wiem, że takie poczucie może podlegać zmianom, ale na obecną chwilę właśnie tak to wszystko wygląda. Bez patosu. Po prostu.