cała na przód

                  Pierwsza doba w szpitalu. Małe zawiniątko leżące przy moim boku budzi się, wierci, zaczyna wykrzywiać dzióbek. Ja w obawie, że zaraz rozpocznie się atak płaczu, przytulam mocniej, całuję ten łepek i co? I Wanda się uspokaja i śpi sobie dalej. A ja? A ja płaczę i nie wierzę, że właśnie to ją uspokoiło, że chciała poczuć swoją mamę i  uzmysławiam sobie, że czekałam na nią od lat, sama o tym nie wiedząc, i że ja potrzebuję jej teraz tak samo, a może nawet bardziej, niż ona mnie.

                  Mija drugi miesiąc, a ja...

po pierwsze: mam wrażenie, że jesteśmy razem od zawsze,

po drugie: nie mogę uwierzyć, iż owy króliczek dorasta z dnia na dzień w zastraszającym tempie.

Już tak bardzo nie przeraża jej świat, który widzi, kiedy się budzi. Coraz więcej ją interesuje, zatem płacze coraz rzadziej, bo szkoda marnować energię na smutek, skoro można ją przeznaczyć na obserwację. Coraz częściej też pojawiają się uśmiechy pt. "widzę Cię mamo/tato", a nie "jestem małym fisiem i nie do końca wiem, czemu się właściwie śmieję" ;). Ja uczę się, jak nie być niewolnikiem matczynej miłości i nie pokazywać swoim zachowaniem, upierdliwie dla otoczenia, że to właśnie ja jestem jedynym powodem dobrego humoru mojego dziecka ;). Przyznaję, że mam zapędy do bycia ( jak to trafnie kiedyś określiła blogowa koleżanka Karolina ) matką-kwoką, ale staram się ich wyzbyć, wpuszczając do Wandzinej przestrzeni  i pozwalając się córka moją zajmować chociażby mamie E., chociaż nie ukrywam, że nie zawsze jest mi łatwo ;).

                 Kocham córkę...kurde, to niesamowite, że mogę tak mówić :)