odezwa do matek (niekoniecznie) karmiących

           W trakcie ciąży jedną z moich ogromnych obaw napędzał fakt, że nie pojawiła się u mnie w ciągu tych dziewięciu miesięcy ani kropelka pokarmu. Moje zmartwienie potęgowała ogromna chęć karmienia piersią. Powody, dla których warto być samą w sobie osobistą fabryką przetworów mlecznych dla własnego dziecka są oczywiste, wszystkie je znamy. Każda z nas chce dać swojemu maleństwu, to, co będzie dla niego najlepsze, każda chce, by było zdrowe, mądre i odporne - to nie ulega wątpliwości. 

           Zaraz po wydostaniu się Wandy na zewnątrz moje piersi nadal były puste. Położne mówiły, że pokarm pojawia się u kobiet po porodzie fizjologicznym do dwóch dni, natomiast po cesarce można spokojnie czekać do czwartej doby. Wierzyłam, czekałam, przystawiałam małą  za każdym razem, zanim poszłam do dyżurki po mleko, żeby stymulować piersi do jak najszybszej produkcji jedzonka na cesarzowej. Płakałam, widziałam, jak jej maleńka buźka pokrywa się purpurą, jak się denerwuje ciągnąc i nie dostając nic w zamian. Dodatkowo na oddziale panowały idiotyczne zasady, jedną z nich był zakaz wychodzenia z dzieckiem poza salę. Zatem, kiedy Wandka była głodna musiałam zostawiać ją samą i lecieć do "kantorka" położnych po butelkę, a tam...zależało od zmiany, jedne mówiły "już, oczywiście", a inne nie miały czasu i kazały przyjść za chwilę, nawet jeśli słyszały płaczące dziecko z końca korytarza - uwłaczające, co? Jakby brak pokarmu był za małym nieszczęściem. 

           Kiedy byłyśmy już w domu, w piątej, a nawet w szóstej dobie pojawiały się krople, dosłownie krople. Masowałam, uciskałam, sprawdzałam...Potem położna powiedziała, żeby jeszcze spróbować w następującej kolejności: troszkę butli na zachętę, a później pierś, żeby księżniczka nie była rozgniewana, kiedy ją przystawiam, ale jeśli nie pójdzie, nie obwiniać się. No właśnie...nie obwiniać się - jak to zrobić, kiedy w okół taka presja. Opinia społeczna szepcze "walcz, nie poddawaj się, na pewno się pojawi, żona szefa też miała taki problem, ale była zdeterminowana i później dwa lata karmiła, itp." Aaa, ratunku! Udało mi się zdystansować do tego całego zamieszania, sama nie wiem jak. Kiedy E. przyniósł do domu dużą puchę mleka, wiedziałam, że będzie dobrze, pogodziłam się z tym, że Wanda będzie karmiona butelką i miłością. Nie przestałam przystawiać jej do piersi, ale nie spalałam się już tak przy tym, jeśli nie szło od razu E. robił mleczko z proszku, nie doprowadzając tym samym Fruźki do zanoszenia się płaczem. I co Mili Państwo? Pokarm się pojawił. Nie generuję nadmiernych ilości, ale każdego dnia coś tam sobie Wandzia z tej piersi zjada. Lubi się pode mnie podłączyć intensywnie ssąc, a później zmniejszając "obroty" zasnąć. Mam szczęście, bo póki co lubi i butelkę i pierś. Zatem wiem, że dostaje, co najważniejsze od mamy, ale tata też może pomagać i zostawać z córką bez obaw, że gdy najdzie panienkę głodek, mogliby sobie nie poradzić. 

           Cała historia dla naszej trójki skończyła się dość pozytywnie, i oby taka sytuacja trwała, jak najdłużej, ale, jak to mówią "co przeżyłam, to moje". Jednak, wiem, że nie jestem wyjątkiem. Wiem, że są mamy, które walczą jeszcze silniej i z rożnymi laktacyjnymi problemami i wykończone poddają się i chcę im powiedzieć, że są wspaniałe. Mleko z piersi nie jest dla dzidziusia jedynym dowodem naszej miłości. Korzyści z karmienia piersią są dla małych obywateli ogromne, ale mleko z butelki nie jest nie zdrowe i dzieci też będą uwielbiać, kiedy będziecie im je podawać. Mamy z wielu różnych powodów nie karmią piersią swoich dzieci, nie oznacza to jednak, że mniej je kochają. Chciałabym prosić w tym miejscu o większą wyrozumiałość dla mam butelkowych, bo nierzadko jest im ciężko i bez wszechobecnych osądów.

 

ps. Moja córka posiada już akt urodzenia i oficjalnie jest mieszkanką najstarszego miasta w Polsce. Dodatkowo zyskała drugie imię, uczciliśmy tym samym pamięć mojej niesamowitej mamy, której już z nami nie ma w tym ziemskim życiu. Poza tym, teraz mamy takie same drugie imiona - wiecie to coś w stylu sekretnego paktu najlepszych przyjaciółek ;). Zatem mamy teraz w domu Wandę Barbarę :).