nózie

            Zmęczenie nie hamuje moich popędów literackich (mocne słowo, chyba nawet za ;)), co oznacza, że chyba nie jest najgorzej ;). W obecnej chwili padam bowiem z nóg, ale mimo wszystko mam ochotę trochę sobie popisać...może w akcie odprężenia.

            Zacznę od tego, że bardzo podobały mi się Wasze komentarze pod moim ostatnim postem o karmieniu. Każda mama ma swoje przeżycia, odczucia i doświadczenia  względem karmienia, ale wszystkie nas łączy miłość do potomstwa i myślę, że Wasz odzew był odzwierciedleniem owej sytuacji. Wypowiedź Miłki natomiast o liście pytań zakazanych jest chyba idealnym podsumowaniem problemu :).

             Teraz krótko o akcji nazwanej przeze mnie poetycko "Wanda Weranda". Otóż od kilku dni w mojej sypialni odbywa się intensywne wietrzenie berbecia (wczoraj późnym wieczorem odnalazłam to słowo w czeluściach swojej pamięci i obiecałam sobie, że bezwzględnie użyję go w poście, zatem jest :)). Wandzia w czapce i pod ciepłym przykryciem (mam podejrzenie, że mogę przesadzać z ilością nałożonych na nią warstw ;)) zapada w błogi, głęboki sen podszyty świeżym powietrzem płynącym z otwartego okna. Owe werandowanie, jak wiadomo ma na celu stworzenie przedsmaku spaceru. No i właśnie...zanim spacer stał się wydarzeniem mającym nastąpić w dniu jutrzejszym, był on moim marzeniem. Wyobrażałam sobie siebie, park wózek i śpiącą w nim księżniczkę. Natomiast teraz, używając pospolitego kolokwializmu, sram w gacie ze strachu ;). Myślę o tym, czy mi się potomstwo podczas spaceru nie obudzi (a wiadomo, że póki co jest personą, która albo śpi, albo budząc się od razu włącza syrenę głodową) albo czy sobie z tym wózkiem poradzę schodząc z trzeciego piętra i wchodząc rzecz jasna, no i jeszcze kilka zmartwień by się znalazło, ale nie chcę się rozpędzać ;). Jednym słowem,a w właściwie trzema - obleciał mnie strach. Wiem jednak, że warto spróbować, zatem dnia jutrzejszego podejdę do wyzwania, jakie stawia przede mną spacer z odpowiednią sobie (mam nadzieję) godnością.

         Ostatni akapit przesiąknięty będzie nieco nutami nostalgii. Powiem to może tak...ludzie, którzy są w naszym życiu obecni, sprawiają w większości wrażenie osób będących "od zawsze". A z dzidziusiem jest inaczej. Dzidziusia nie było zupełnie i dzidziuś na świat przyszedł w trakcie naszego życia. 2 tygodnie... od dwóch tygodni, to można mieć nowe dżinsy, samochód, od dwóch tygodni, to można mieć nową prace albo chodzić na aerobik, ale mieć dziecko...toż to niebywałe. Absolutnie niesamowite jest, że można być na świecie dopiero od czternastu dni i w tym czasie odmienić zupełnie życie innych osób, jakimi są rodzice. Patrzę na nią, całuję i wzruszam się często niedowierzając, że to ona - moja córka.