Seattle

            Sny przychodzą do mnie okropne. Ciągle w nich coś się rodzi, a to dzieci, a to pieski, ale niestety nie wszytko idzie zgodnie z planem. Zresztą nie tylko porody wyświetla nocami mój mózg, są też projekcje śmierci, zdrad i samotności. Oj, mówię Wam, pełne spektrum gatunków filmowych. Bez zawahania mówię "pełne", bo akcenty komediowe, czyli np. szczenię
w sweterku w norweski wzór też się pojawia :). W każdym razie, niestety więcej jest negatywnego nacechowania. Wszystkie te sny, co najgorsze bazują na niezwykle intensywnych emocjach, dlatego kiedy się przebudzę w środku nocy, to już właściwie nie zasypiam, bo moje procesy myślowe uruchomione zostały w prędkości większej niż światło chyba.
           Wiem...wiem dokładnie, trochę czytam, więc wiem ;). Ciężarne, choć świadomie nie zakładają może czarnych scenariuszy, to podświadomość puszcza wodze fantazji i takie oto efekty. Wiem też, że sny które wydawać by się mogły tragiczne, mogą być ku powszechnemu niedowierzaniu przesłanką, że wszystko jest lub będzie w jak największym porządku. Cóż jednak znaczy to wszystko wobec faktu, iż tylko połowa nocy przeznaczona jest dla snu, w drugiej natomiast przewracam się w boku na bok, zamartwiając się myślami i tym, jak je zatrzymać.