3d.

            Serce wzorcowe, piękne dłonie z długimi palcami i jak, powiedział doktor "niby uśmiech" na zdjęciu :). Wczoraj spędziliśmy wieczór na wnikliwej obserwacji naszej małej podczas usg 3d. Mój lekarz prowadzący nie dysponuje sprzętem zapewniającym ten rodzaj rozrywki, dlatego udaliśmy się wyjątkowo do innego speca w tym fachu (jakim jest oczywiście umiejętność zaglądania wgłąb kobiety ;)). Lekarz, nie ukrywam specyficzny, facjata o niezaprzeczalnym podobieństwie do
św. Mikołaja ( temat na czasie ;)). Początkowo bałam się zadawać, jakiekolwiek pytania, bo każda próba spotykała się z sarkastycznym zepchnięciem mnie do mentalnego podłoża jego gabinetu. Jednak po pół godziny (bo należy wspomnieć, że spędziliśmy ze "świętym" 1,5 h) nagle Pan J. zamienił się w dobrego wuja i zaśmiewał się, opowiadając historie z wycieczek zagranicznych. Wprawiało to jego brzuszek w rozkoszne drgania, co jeszcze bardziej upodabniało go do gwiazdora :).
            Wandzie jednak to wszystko chyba nie szczególnie się podobało, bo nie od razu chciała nam zaprezentować swoją buźkę w pełnej krasie. Kiedy jednak to zrobiła i pokazała też swą rozcapierzoną (jestem pod ogromnym wrażeniem, że pod tym słowem nie pojawił się czerwony wężyk :)) rączkę - to wiadomo - słów brak, więc nawet nie próbuję opisywać.
           Uśmiech na twarzy mojego, wpatrzonego w monitor narzeczonego był dla mnie również czymś absolutnie bezcennym. Mam wielkie szczęście - codziennie wieczorem zasypiam w towarzystwie fajnego mężczyzny, niepokornej Wandy w brzuchu i dwóch obłędnie pociesznych psich łobuzów. Piękne to chwile, godne zapamiętania.