do Czech razy

Moja (coraz mniej) mała Wandzia wypuszcza w naszym kierunku szereg rozbrajających zachowań. Bardzo trudno jest bowiem nie poddawać się jej urokowi, kiedy to na przykład chcąc dać całusa, w odpowiedzi na kierowany w jej stronę mój misternie zwinięty dziób, ona zbliża się do mnie otwierając usta. A czyż nie uroczym jest fakt, że pokazywanie "gdzie mama/tata ma nos/oko?" jest niezwykle sporadyczne, podczas gdy zapytana "gdzie jest wieloryb?" każdorazowo spieszy pokazać mi go w jednej ze swoich książeczek. Nie wspominając już nawet (a jednak robiąc to ;)) o wyciąganiu wyprostowanych rąk w celu założenia rękawów, usiłowaniu samodzielnego uczesania się, przeglądania się w lustrze, kiedy zostaje ubrana w coś nowego (fascynuje ją własny widok, szczególnie w nakryciach głowy :)) i tak mogłabym jeszcze trochę wymieniać. Od ósmego miesiąca W. torpeduje nas przejawami "dorosłości" i interakcji, a ja nie mogę się "najeść" fascynacją jej rozwojem. No, naprawdę polecam dzieci, są świetne ;).

W zeszły weekend W. po raz pierwszy znalazła się poza granicami naszego szanownego państwa i wraz z rodzicami i ich znajomymi wyjechała na 3 dni do Czech. Za udział w tym wyjeździe przyznaje swojemu dziecku order uśmiechu. Długie spacery na sankach, restauracje, wynajęta kwatera z niewielką przestrzenią do zabawy - nic nie stanęło Wandzi na drodze do cieszenia się dobrym humorem.

PS. Blogger podjął decyzję za mnie i pozwolił sobie umieszczać na moim blogu reklamę, co mierzi mnie niezmiernie, bo kłóci się z moimi założeniami. Nic jednak poza wyrwaniem sobie kilku włosów z głowy mi nie pozostaje. Przepraszać nie mogę, bo i nie wiem nawet w czyim imieniu miałabym to robić.