winter wonderland

Tak proszę Państwa, i ja okres zimowy na łamach swego bloga uroczyście otwieram. Okres stłuczonych kości ogonowych, dłoni wydających się płonąć po wejściu do ciepłego pomieszczenia, okres rajstop pod spodniami (a fe!) i naelektryzowanych włosów. Dla bobasów natomiast zaczyna się czas unieruchomienia w wózkach poprzez ilość warstw ubrań spowijających ich ciała, z których ostatnia nosi miano kombinezonu, a także buzi błyszczących od ilości kremu i policzków emanujących intensywna czerwienią.

Pierwszy śnieg w mieście jest oznaką spływającej na świat zimowej magii ( i mam nadzieję, że nie wyrosnę  z tego wrażenia niczym ze spodni sprzed ciąży ;)). I na Wandzię spadła odrobina magicznego pyłu. W wieczór poprzedzający pojawienie się pierwszych płatków śniegu z pokoju dobiegło mnie pojękiwanie o charakterze nawołującym ;). Zjawiam się zatem przy łóżeczku dziecka mego, a ono sobie tam...siedzi (!). Do tej pory córka nasza sadzana, niniejszą pozycję utrzymywała niezwykle krótko wykazując syndrom Wańki Wstańki (nawiasem mówiąc uważam, że niezbędnej mojej córce i koniecznej do zakupu w najbliższym czasie) w fazie zaawansowanej. Aktualnie powtarza swoje osiągnięcie z dużym entuzjazmem. Na tym jednak (jak się zaraz okaże - niestety) nie koniec magii w naszej rodzinie. Otóż po tym, jak Wanda usiadła jej matce odebrało mowę - i to na nieszczęście nie tylko w przenośni. Podejrzewam, że klątwa o jakże fantazyjnej nazwie angina została rzucona na mnie przez nieznanego mi czarnoksiężnika. Mój małżonek dziś o poranku powiedział: "przecież Ty powinnaś pójść na zwolnienie". O jakże mnie tą beztroską ubawił - czyżby zapomniał, że mieszka z kobietą pracującą na umowie zlecenie, w której przypadku choroba jest absurdalną abstrakcją ;)?