głowa pełna

"Nie wyobrażam sobie życia bez dziecka". Ręka w górę, komu zdanie to zaserwowane było co najmniej przez jednego rodzica. Zdanie, które mówić wypada, które, mam wrażenie, do wypowiedzenia jest niezwykle łatwe. Coś w stylu wyrażeń "na wakacjach było super" albo "co u Ciebie?" rzucanych bez zastanowienia. 

A ja moi drodzy sobie wyobrażam. Powiem więcej  (O zgrozo!) w takim wyobrażaniu nie widzę nic zgubnego. Przecież nie chcę z życia swego uciekać, drzwi zamykać, rodziny porzucać. Jestem szczęśliwa i nie muszę przybijać pod każdym mym dniem pieczęci "jest super, że jestem mamą". A wyobraźnia jest wspaniała, jest chyba jednym z bardziej nieokiełznanych, szalonych darów, jakie od losu dostaliśmy. Czemu z niej nie korzystać? Czemu nie widzieć siebie siedzącej na parapecie, palącej papierosa, szczupłej, w rozciągniętym swetrze, może nawet lekko się nudzącej, planującej podróż w nieznane. Dlaczego myślami nie lokować swojej sylwetki w wiejskiej szkółce, położonej w wysokich górach, w której niesforne dzieciaki uczy się języka. W każdej chwili można być naczelnym redaktorem, mieć kwiaciarnię, można prowadzić rozwiązłe łóżkowe przygody, co dzień wsiadać do samolotu, malować, śpiewać pod mostem, być kurka konduktorem :). Można wszystko. A! i kara nie przychodzi, bez obaw, sprawdziłam wielokrotnie ;).

"Nie wyobrażam sobie życia bez dziecka" - co się w ogóle pod tym stwierdzeniem kryje? Nie wiem.