ta tu.

Jak zdarza się mawiać ludziom : "nawet gówno można zapakować w złoty papierek" (swoją drogą kto by miał na to ochotę). Przekonać można się o tym chociażby kiedy w restauracji kelner z miną dumnego pawia przynosi sos o kosmopolitycznej nazwie tysiąca wysp, a później okazuje się, że w domowym zaciszu mieszając majonez i ketchup osiągnąć można ten sam efekt. No i właśnie mogłabym ubierać w górnolotne określenia mój brak polotu, zrzucać moją nieobecność na karb przewartościowywania życia albo zaangażowania w obowiązki domowe. Nie byłaby to  prawda. Dotknął mnie marazm zupełnie nijaki.

Wydaje mi się, ze blog mój z założenia jest blogiem mamowym, a jednak w tej grupie nie do końca się odnajduję. Myślę, że dla mam staję się coraz mniej interesująca. Natomiast forsując tu inne tematy niż stricte dzieciowe nie umiem sprowokować odezwy. 

Wracam też niebawem do pracy. Lubię ją, choć nie jest moim powołaniem. Powołanie uśpiłam, udusiłam wręcz, kiedy jako świeżo upieczona maturzystka przeszłam osobistą, ogromną dla mnie na tamten moment porażkę nie dostając się na wydział oceanografii. Temat do mnie wraca. Czasem nawet płaczę - krótko, właściwie to tylko kilka "chlipów". Nie ratuję zagrożonych gatunków. Nie żyję nad Bałtykiem. Jednak względem wybrzeża 400 kilometrów w głąb Polski mieszkam sobie ja z mężem, dzieckiem i dwoma psami. Technicznie rzecz ujmując na płaszczyźnie matrymonialno-rodzinnej czuję się spełniona.

Większość z tych przemyśleń dopadła mnie kiedy leżałam w studiu tatuażu. Trafiłam bowiem pod igłę człowieka, którego sylwetki nie dałoby się wkleić w żadną inną scenerię. Wydawał się wykonywać swoją pracę, jakby świadomość, że będzie tatuował ludzi pojawiła się u niego już z życiu prenatalnym.

Ciekawe czy los sprawi, że w zawodowej kwestii poczuję kiedyś pełne spełnienie.