35

            35 - to numer tygodnia mojej ciąży, to również liczba dni pozostała mi do terminu w dniu dzisiejszym, na domiar tego to również wiek, w jakim moja, niestety świętej pamięci już, mama na świat wydała moją skromną osobę. Czy to wszystko coś znaczy? Czy dzisiejszy dzień jest wyjątkowy? - "nie znam się, to się nie wypowiem" ;). Na wszelki wypadek, by nie miotać się późnym wieczorem z poczuciem, że nie uczciłam potrójnej trzydziestki piątki, postanowiłam zrobić coś wyjątkowego i zaraz zjem pierwszy raz kisiel o smaku różowego Frugo ;).
           Ten tydzień był pełen eksplozji przeróżnych emocji. Czasu coraz mniej, zaczynam zatem odczuwać "siedzenie na bombie". W dodatku powiedzieć muszę, że coraz mniej z tą "bombą" wygodnie, ciężko o jakąkolwiek pozycję, w której oczekiwanie obdarzone byłoby komfortem. Nie znaczy to jednak, że modlę się o wybuch, czy choćby o detonację, bo w ten sposób w owej sytuacji nazwałabym cesarskie cięcie ;). Opowiem w tym miejscu pewną scenkę rodzajową, jaka miała miejsce w naszym domu dnia wczorajszego, co pozwoli mi może poniekąd wyjaśnić, jak żyje się z moją przeciążową, przeciążoną już chyba psychiką. Po powrocie do domu z uczelni, na której tego dnia poczułam, iż gdyby seminarium magisterskie było bożonarodzeniową szopką, to rola osła przypadłaby mi bezdyskusyjnie, rozłożyliśmy w końcu łóżeczko. Ażeby pełnia szczęścia została dopełniona okazało się, że ów turystyczny mebel posiada niestandardowe wymiary, że materac ani prześcieradła, które nabyliśmy do niego nie pasują, co więcej, że w ogóle nie ma w Polsce rozm. 100x70. Szał, smutek i ogromna złość na siebie. Wpadłam w płacz i panikę, że już dawno powinnam to sprawdzić, że kto powinien najlepiej kupować rzeczy dla dziecka, jak nie mama, i w końcu, że skoro z tym sobie nie poradziłam to czy w ogóle pretendować mogę do miana dobrej mamy...byłam wściekła, że słuchałam wszystkich dookoła, którzy sugerowali, że czasu jest mnóstwo, że nie można za szybko wszystkiego organizować. To ja powinnam wiedzieć najlepiej, co jest dobre, być pewna, że Wanda będzie mieć wszystko, co najlepsze. Rozpędziła się lawina strachu, w skład której oprócz moich krokodylich łez wchodził ledwo zrozumiały rozpaczliwy bełkot pt. "czy dam radę z karmieniem, czy będę umiała odpowiednio do pogody ubrać, czy będę wiedzieć, co jej dolega, itd."  E. zgłupiał, ale trzeba mu przyznać stanął na wysokości zadania. Winę za łóżeczko rozłożył na nas dwoje, (znaleźliśmy zresztą szybko rozwiązanie), spokojnie zapewniał, że wszystkiego się nauczymy i że mamą będę doskonałą. W końcu w ścisłym przytuleniu powiedział, mi "to tylko zły materacyk". Przepłakać oczywiście musiałam swoje, ale z pewnością było mi łatwiej się uspokoić widząc E. w tak dojrzałym wydaniu.
           Wiem, że większość przyszłych mam wpada w podobne histerie i łączę się z nimi dziś mentalnie w tym niepokoju.
            Ku mojej przyjemności, zauważyłam, że są tu tacy, co na drzewo czekają - daję je Wam zatem i ściskam gorąco wszystkich z ambicjami rodzica doskonałego ;).

W rolach głównych : ciocia Marta, ciocia Natalia i Sowa :)