jesteśmy.

            Zastój na blogu spowodowany był sporym uszczerbkiem na zdrowiu. Na szczęście mym, zdrowie Wandy nie zostało zagrożone, choć sytuacja początkowo wyglądała niebezpiecznie. Nie będę opisywać, co mnie dopadło, bo nic przyjemnego czytać o chorej ciężarnej. Istotny jest fakt, że należało się wyłączyć, z życia powszechnego na jakiś czas i zadbać o to, aby organizm, w którym żyje moja córka wrócił do siebie.
           Ap ropo mojej córki - to już 25 tygodni, prawie kilogram i coraz większa siła, która sprawia, że boks przeskoczył na kolejny level ;).
           Jak zostało to kiedyś wspomniane (<-- to delikatne słowo, w obliczu tego, że o owym fakcie pisałam pewnie nie raz;)) posiadamy dwa psy. Dziś parę słów o koneksji pomiędzy Franciszkiem a Wandą. Pies ten bowiem pokochał mój brzuch, lubi bardzo kłaść na nim swą bezwładną chwilami mordę, a powiem więcej... mam wrażenie, że Wanda też go lubi. Zresztą ciężko nie lubić przytulania do ciepłych psich grubasków ;).
           A! i zapomniałabym - pierwszy raz w życiu mam żywą choinkę, i chociaż E. nie do końca odnajduje swoje emocje
w określeniu "magia świąt", to kiedy kroczyłam za nim z niewidzialnym ogonem pawich piór, który wyrósł mi patrząc, jak dźwiga drzewko w kierunku samochodu, poczułam, że na prawdę założyliśmy rodzinę.